Jezus’ bewogenheid

Emoties rond het graf van een geliefde! Bij de Heere Jezus was sprake van heftige bewogenheid. Eigenlijk verbolgenheid; bijna toorn. Gevoelens van Goddelijke toorn? Maar we merken hierin ook iets van de strijd van Hem, Die de Opstanding en het Leven is, tegen de machten van de dood.

Vanwege ellende van mensen

Hij ziet Maria en anderen huilen en toont Zijn medelijden door ook te wenen, maar Hij ziet dieper dan dat verdriet; de ellende van het hele mensdom. Hij, door de Vader in de wereld gezonden om de aan Hem gegevenen van alle ellende te verlossen. Hij deed Zijn werk met hartelijke toegenegenheid. Die ontroering en tranen getuigen ervan dat Hij zozeer met onze ellende bewogen was, alsof Hij ze in eigen persoon onderging! Zowel Goddelijke toorn als menselijk aangedaan zijn. Diepe, heilige verontwaardiging vanwege de verwoesting, door de dood veroorzaakt, en de ellende, door de duivel en de zonde in de wereld gebracht. Maar: Hij was mens, ons in alles gelijk! Als mens moest Hij de straf dragen en gerechtigheid verwerven in onze plaats. En als nu een mens geconfronteerd wordt met de dood en allerlei ellende; zeg het zelf: hoe machteloos staan wij daartegenover! Dan kan verzet in je opkomen, een machteloze woede soms als we het moeten opgeven. Maar Hij kon en mocht niet opgeven. Hij stond er alleen voor. Wat een geweldige worsteling betekende dat, ook innerlijk. Soms kwam dat duidelijk uit. Ook hier. Maar Hij heeft volhard! Het kostte Hem Zijn lichaam en bloed. Hij heeft de helse smarten geleden en is dood en graf ingegaan. Om die te overwinnen en het leven, het eeuwige leven te kunnen geven aan dode zondaars!

Vanwege smart van mensen

Jezus weende. Hij stortte tranen. Ook uit medegevoel met de droefheid van Zijn vriendinnen.

Wat een troost voor bedroefde volgelingen van Jezus, ook nu. Hij heeft Zijn tranen niet voor anderen verborgen. Onze Hogepriester, Die medelijden kan hebben met onze zwakheden en als mens in alles op dezelfde wijze als wij is verzocht, maar zonder zonde! Hij staat niet mijlenver van ons af of boven ons. Hij is afgedaald tot in de diepste diepten van onze ellende naar lichaam en ziel. Wat een wonder: Heere, U was bij mij in de diepste diepte. Dan hoef ik mij ook helemaal niet te schamen voor mijn tranen. Zou ik niet wenen, als ik mijn eigen grote schuld en zonde zie en anderzijds die onbegrijpelijke liefde en ontferming?! En zouden we niet huilen, als geliefden doorgaan op de weg van het verderf? Zouden we niet wenen vanwege de verwoesting in Gods schepping en in mensenlevens door de zonde en de dood, die zich op allerlei wijze manifesteren? Zouden we niet wenen met wie veel moeten lijden? Zouden we niet huilen om het geestelijke verval in kerk en wereld? Om zoveel onbekeerlijkheid, geesteloosheid en doodsheid ook in de kerken?

Vanwege ongeloof van mensen

Daaraan moeten we vooral denken, als we vers 38 lezen. Ook hier is het echter weer niet dat alleen. Calvijn schrijft: ‘Omdat Christus niet naar het graf gaat als een ledig toeschouwer, maar als bewogenheidworstelaar, die zich tot de strijd bereidt, is het niet te verwonderen, dat Hij wederom zeer bewogen wordt. Want de geweldige tirannie van de dood, die Hij overwinnen moet, staat Hem voor ogen.’ Toch staat het in de tekst duidelijk ook in verband met de reactie van mensen op wat de Heere deed. Sommigen verklaren Zijn tranen uit de liefde, die Hij had tot de overledene. Anderen vinden dat Hij Zijn medelijden beter enkele dagen eerder had kunnen tonen in genezing van de zieke. Nu, ook over die opmerkingen, die voortkomen uit ongeloof, is Jezus ontstemd en is Hij opnieuw in Zichzelf heftig bewogen. Eigenlijk schrijven de ongelovige Joden Jezus hiermee geen Goddelijke macht, maar menselijke zwakheid en onmacht toe. Enerzijds beschouwen zij Hem nog wel als een wonderdokter, maar tegenover de dood staat Hij machteloos, menen zij.

Datzelfde ongeloof zie je ook nu soms, zelfs bij kerkmensen, omtrent de geestelijke dood!

En toch zegt Hij, Die Zelf het Leven is, dat de doden zullen horen de stem van de Zoon van God, en die ze gehoord hebben, zullen leven! Gelooft u dat?

Ds. D.J. van Vuuren is emeritus predikant en woont in Groot-Ammers

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen