Een fietssleuteltje als offer

Adri Geuze (55) is al 17 jaar comitélid. In juni 1987 werd hij gevraagd en in september zou hij de eerste vergadering bijwonen. In de tussentijd bracht iemand bij zijn vrouw 45 dozen stroopwafels. ‘Hij is nu comitélid’, wist de leverancier, ‘dus hij kan ze verkopen.’ Toen Adri thuiskwam van zijn werk keek hij raar op van die barrière in de gang: 45 dozen zet je niet in een vergeten hoekje... Maar de Geuzes hebben organiseren in hun bloed. Na enig gepieker controleerde hij de eetbaarheid van de wafels, belde de jeugdvereniging van zijn gemeente en... zijn marketingplan slaagde. In de jaren die volgden, werd de manier van werken professioneler. ‘Neem onze contactpersonen’, aldus Adri. ‘Vergaderen doen ze niet; in alle stilte verzorgen ze afgepaste hoeveelheden werk. Je stopt het volgens afspraak in de bus en het komt voor elkaar.’

Teamwerk
Als concertplanner regelt Adri de data van de muziekavonden, nodigt koren uit en onderhandelt over de condities, reserveert de kerkgebouwen, sluit huurovereenkomsten af, bespreekt het te zingen programma met koor en dirigent, vraagt appèlwoordsprekers, organiseert cd-opnames en regelt concerten met sponsoren zoals de Rabobank en het Reformatorisch Dagblad. Andere leden van de muziekcommissie brengen sponsoradvertenties aan de man, stellen de tekst in het programma(boekje) samen, verzorgen opmaak en plaatsing van advertenties, ontwerpen raambiljetten, verzorgen de perspubliciteit en coachen het sponsorbeleid rond de zangavonden. Op de avonden zelf draait het volledige comité mee met programma’s verkopen, collecteren, koffieschenken en de kerk opruimen na afloop. Teamwerk!

Vaste kern
‘De psalmen en geestelijke liederen boeiden mij als kind al geweldig’, vertelt Adri Geuze. ‘Zeeuwen zijn geen praters, maar het was mij al op jonge leeftijd duidelijk dat zij hun geloofsvertrouwen verwoorden in wat zij zingen. Persoonlijk mocht ik op zangavonden meer dan eens een zegen ontvangen.’ En dat vergaat blijkbaar anderen ook zo, gezien de kern van vaste bezoekers. Een ouder koorlid vertelde hem eens ontroerd dat hij ‘zijn hele leven in de kerk had gezeten’, maar op die bepaalde Woord en Daadavond tijdens de meditatie over de bloedvloeiende vrouw mocht ervaren dat er nog steeds kracht van Jezus uitgaat.

Vreugde
‘Belangrijk is’,meent Adri Geuze, ‘voor de zangavond begint, bestuur, dirigent, organist, solist, even persoonlijk te ontmoeten en welkom te heten. Dit bevordert het gevoel dat je met elkaar voor hetzelfde doel bezig bent: onze verre naaste. De grote bereidheid mee te werken, verrast mij dikwijls. Na een geslaagde avond is het handig in principe een nieuwe datum af te spreken, en alles daaromheen de week daarop helder vast te leggen.’ Adri Geuze is ook een gretig luisteraar op ‘zijn’ avonden. Als een pianist voor het derde achtereenvolgen- de jaar improviseert over ‘het nieuwe Jeruzalem’, waarin hij steeds weer andere accenten verwoordt, spreekt Adri hem daarover aan. De musicus verklaart dat hij een dochter op jonge leeftijd verloor aan een ernstige ziekte en dat zij dit lied altijd meezong als hij het thuis speelde. Het meisje mocht in vrede heengaan. ‘Bij het zien van de vele jonge mensen om me heen, denk ik aan haar en al spelend voel ik nog altijd de vreugde als zij meezong’, aldus deze vader.

Harde noot
Veel avonden, veel verhalen. Niet elke reactie is waarderend. ‘Meneer, wij bezochten uw concert en tot onze verwondering werd er met gebed geopend. Tot onze verbijstering volgde er bovendien nog een meditatie en werd er met gebed besloten. Noem dit voortaan geen concert maar een kerkdienst...’ ‘Er was eens een koorbestuur’, diept Adri op uit zijn geheugen, ‘dat liet weten: Als jullie de samenzang ritmisch doen, zingen wij niet mee. Voor dezelfde avond meldde het colllegakoorbestuur: Als jullie elke noot zes tellen geven in de samenzang, zingen wij niet mee. Daar sta je dan. De oplossing was de middenweg: we zingen niet ritmisch, maar gaan ook niet op de fiets achter elke noot aan.’
Adri herinnert zich een spreker die het verschil aangaf tussen offeren en geven. ‘Als je offert, geef je alles’, riep hij uit. ‘En trouwens, wat is ‘alles’? Thuis hebben we nog veel meer.’ De oproep had tot gevolg dat in ieder geval één man z’n zakken letterlijk omkeerde. Niet alleen z’n zilver en z’n goud, zelfs z’n fietssleuteltje had hij meegegeven. Na afloop kwam hij dan ook vragen wie de collecte geteld had, want hij wilde nog naar huis...

Wie van ver z’n zangers haalt, kan veel verhalen...

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen