'Zo'n kind wordt er even bovenuit getild!'

Na de invoering van de euro lijken de vette jaren voorbij. Menig Nederlands gezin puzzelt op het huishoudbudget. Wim Hasselman uit Houten weet er ook van. ‘De opvoeding van ons gezin (vijf kinderen) kost steeds meer geld. Maar...’, relativeert Wim, ‘in Ethiopië werd me opnieuw duidelijk dat een voor ons relatief klein bedrag voor een kind een wereld van verschil uitmaakt. Daarbij vergeleken zijn wij steenrijk!’

‘Toen de sponsoring van ons vorige adoptiekind afgelopen was, vroegen we een kind uit Ethiopië’, vervolgt Wim (40). ‘In mei zou ik een werkbezoek* brengen aan dat land.’ Wim vergat niet toen het ‘koffertijd’ was, de foto van het adoptiekind -een jochie van vijf uit de stad Dessie- in z’n portefeuille te stoppen.

En dan is het zo ver: Wim is in Dessie. In de nog lekker frisse morgen is de dag zonnig en veelbelovend ontwaakt. Rondom de stad liggen als trouwe wachters de bergen: een magnifiek gezicht. Op het schoolterrein staan alle leerlingen in rijen aangetreden voor de ochtendceremonie, het vlaghijsen. Wim toont het bewuste kiekje aan de directeur en die pikt het betreffende jongetje linea recta uit de honderden kinderen. Wim, enthousiast: ‘Een machtig lief mannetje. Omstandig werd aan het bruine koppie uitgelegd wie ik was. Hij leek het te begrijpen. Zijn naam Salèzger betekent: in de tegenwoordigheid van God. Prachtig! Ik liep met hem mee naar de klas en maakte foto’s voor het thuisfront. Enorm leuk.’

Bij Salèzger thuis
‘Kijk’, wijst Wim. ‘In het adoptierapportje staat dat Salèzger thuis bij zijn ouders woont. Vader is sjouwer: als dagloner vervoert hij op z’n rug vrachten voor derden. Verdiensten 40 birr (4 euro) per maand. Moeder bakt injera’s -pannenkoeken die je eet met saus- voor de verkoop en verdient daarmee 30 birr per maand. De eenkamerwoning heeft geen wc, water of elektriciteit.’
En hoe is het in het echt? Wim: ‘Ik was belangstellend en nieuwsgierig tegelijk. Een bezoekje was makkelijk te regelen. We gingen om drie uur gewoon met Salèzger mee naar huis. Ons meneertje vond het prachtig. Je zag hem groeien...’
Hoe dichter bij zijn huis, hoe duidelijker het Wim werd waarom Salèzger hulp nodig heeft. De armoede werd tastbaar. ‘We belandden middenin een krottenwijk. Over een open riool liepen we via een nauw steegje naar het huisje, niet meer dan een bouwval van jute en verroeste golfplaten. Omdat ik 1 meter 90 ben, moet ik wel vaker bukken, maar hier moest ik bijna op m’n knieën naar binnen. Het huisje was ook lek: ik stapte direct in een waterplas. De ruimte was twee bij twee meter. In een hoek lag de moeder van Salèzger op een strooien matras op de grond. Ze bleek ziek te zijn. Vanuit bed roerde ze in een potje eten dat op een open vuurtje stond. Levensgevaarlijk!’ De moeder heet Adanech. ‘Een lieve hartelijke vrouw van half twintig.
Via een tolk kon ik met haar praten. Behalve wat cadeautjes van thuis had ik ook een tekening bij me van onze Joël (ook vijf jaar) voor zijn ‘adoptiebroertje’. De moeder straalde van blijdschap en genoot er zichtbaar van.’

Kliniek
Gaandeweg probeerde Wim erachter te komen wat er met haar aan de hand was. Ze had urine- en bloedverlies en veel pijn, maar voor een arts was er geen geld. Toen buurtbewoners van haar problemen hoorden, waren ze vies van haar en wilden haar injera’s niet meer kopen. Haar man zag het zo ook niet meer zitten en vertrok een paar maanden geleden. Wim hoort dat haar enige inkomen nu 40 birr is die ze van Hope krijgt uit het maandelijkse adoptiebedrag. ‘Wat een ellende in zo’n gezinnetje! Ik voelde heel sterk dat God deze vrouw met haar jongen op onze weg bracht. We hebben in dat huisje met elkaar gebeden. Dit bezoek roerde mij diep: geen geld, geen toekomst, geen uitzicht. Nog diezelfde avond is de vrouw naar een privékliniek gebracht, waar ze vaststelden dat ze waarschijnlijk een fistelprobleem had. (Veel Ethiopische vrouwen lijden na een problematische bevalling aan incontinentie vanwege inwendige beschadigingen. Zie www.fistulahospital.nl – jb). Het team van Hope Enterprises zou ervoor zorgen dat ze verdere behandeling kreeg. De kosten wilden mijn vrouw Carine en ik graag betalen.’

Meer dan ooit is Wim gemotiveerd voor financiële adoptie. ‘Je ziet met eigen ogen hoe zo’n kind dat in beroerde omstandigheden woont, er even bovenuit getild wordt. Ook het gezin profiteert daarvan, mede dankzij de kleine financiële ondersteuning. We volgen nu thuis met veel belangstelling hoe het verder gaat met Salèzgers moeder.’

‘Een kijkje in Ethiopië maakt je als ‘rijke Nederlander’ beschaamd. In je eentje kun je de wereld niet veranderen. Maar je kunt wel voor één kind de wereld veranderen.

Woord en Daad steunt via partnerorganisatie Hope Enterprises 50 verschillende projecten in Ethiopië en sponsort er 1.500 kinderen. Zie ook www.woordendaad.nl en www.woordenendaadbedrijven.nl.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen