Gebrokenheid

Op maandag 6 februari vond in de grensregio van Turkije en Syrië een zware aardbeving plaats. In de dagen erna volgen honderden naschokken. De aantallen doden zijn bij elk volgend nieuwsbericht met honderden of duizenden opgelopen. De situatie en het leed zijn op afstand in Nederland niet voor te stellen.

Zulk leed roept indringende vragen op. Bij een oorlog kun je nog zeggen dat mensen dat elkaar aandoen. Bij een natuurramp niet. Waarom gebeurt dit? Ontferm U, Heere! Goedkope antwoorden zijn nooit goed, maar in zo’n situatie zelfs levensgevaarlijk. Op de TUA hadden we begin februari gezamenlijke colleges over ‘mens-zijn voor Gods aangezicht’. Een van de bijdragen ging over het mensbeeld in de recente literatuur. De spreker wees erop dat juist in veel christelijke romans het leven heel maakbaar lijkt, misschien om de gedachte aan een noodlot te vermijden. Maar die maakbaarheid past niet bij de gebrokenheid van het leven en evenmin bij de onbegrijpelijkheid van God. In dat opzicht komen seculiere schrijvers volgens hem vaak dichter bij het echte leven dan christelijke auteurs.

We hebben theologie en prediking nodig die midden in de gebrokenheid van het leven staan, die weten van zwijgen en worstelen met God. De Schrift gaat ons daarin voor, bijvoorbeeld in Psalm 13 of 44. Alleen op die manier kun je verder, niet omdat alle vragen verdwijnen, maar omdat je bij Hem houvast vindt, zelfs als je Hem niet begrijpt. Hij heeft Zijn eigen Zoon niet gespaard. Met die God kun je verder, op Hem kun je aan.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen