Hup, die kerk uit

‘Wanneer kom je weer terug?’ Imani (28, dakloos) kijkt me verwachtingsvol aan. Ik val stil. Hoe reageer ik op deze vraag? Blij mededelend dat dit een jaarlijks evenement is? Tot volgend jaar! Ik hoor het mezelf al zeggen.

Waar ik normaal in het buurtcentrum van onze kerk meehelp, ben ik vanavond met vrijwilligers vanuit verschillende organisaties in de straten van Marseille te vinden. Tijdens de ‘Nuit de la solidarité’, oftewel ‘solidariteitsavond’, gaan we in gesprek met de bewoners van de straten. Het doel: mensen op basis van hun behoeften verbinden aan lokale initiatieven.

In Marseille heeft maar liefst 1 op de 60 mensen geen eigen huis. Laat dat even tot je doordringen. Een bizar aantal als je het mij vraagt. En dan de tijd dat deze mensen al op straat leven. Imani vertelt dat hij inmiddels 5 jaar rondzwerft. Een andere man leeft al 15 jaar op straat. 15 jaar! Ik kijk naar de jonge gasten om me heen. Is dit hun toekomst?

Wat me vooral raakt in het gesprek met Imani, is de verbinding die we maken in zo’n 20 minuten. Ik krijg een inkijkje in zijn weerbarstige leven, maar ook in zijn hart. Dat blijkt, ook na alle heftige ervaringen, bijzonder veerkrachtig en liefdevol. Ik besef hoe mijn contact met dak- en thuislozen vaak veel oppervlakkiger blijft. Bijna dagelijks spreek ik wel iemand en vraag even hoe het gaat. Ik geef de hond een aai of wens een fijne dag. Maar hoe vaak neem ik nu de tijd voor een écht gesprek?

Bij thuiskomst voelt het wrang om onder een warme douche te springen. Wat een luxe eigenlijk. De verhalen van Imani en anderen spelen door mijn hoofd. Terwijl ik dankbaar in mijn bed kruip, besluit ik bewust momenten in te plannen voor ontmoetingen zoals die van vanavond. Mijn warme huis uit, de straat op. Mensen vinden waar ze zijn, hoe chaotisch of anders dat er ook uitziet.

En dat doet me denken: is dit niet precies wat we als christenen moeten doen? Ons kerkgebouw uit. Mensen zíén, hen leren kennen. Daar waar ze zijn. Onszelf niet beter achten, maar vragen stellen. Samen zoeken naar een antwoord op behoeftes. Naar zingeving. Ontmoetingen waarin we allereerst ons hart openstellen, voordat we van anderen verwachten dat ons huis (de kerk) ook hun thuis is.

Dat die insteek werkt, zie ik terug in ons buurtcentrum FabricQuai. We willen als christenen zichtbaar zijn in de wijk en heten mensen welkom voor koffie, lunch en allerlei activiteiten. Door de ontmoetingen heen bouwen we aan relaties waarin we iets van God kunnen delen. En dat wordt opgemerkt. Neem bijvoorbeeld Jean die zei: ‘Hier ervaar ik een liefde en vrede die je nergens anders in Marseille zo vindt.’ Of Laura. Ze voelde zich in alle gesprekken zo gezien dat ze nieuwsgierig werd naar onze drijfveer en sinds jaren weer een kerkdienst bezocht. Die stap had ze zonder ons ‘uitstappen’ nooit gezet.

Dus, waar wachten we nog op? Hup, die kerk uit.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen