Jezus is Heer!

Van generatie op generatie

Er zijn toch ook wel wat vragen die leven rond jongeren en kerk, rond het thema openbare geloofsbelijdenis doen, merk ik. Is dat laatste nog wel van deze tijd? Neemt de animo hiervoor af? Verschuift de leeftijd waarop jongeren belijdenis doen? Tegelijkertijd blijkt uit recent onderzoek dat tieners en jonge twintigers van nu iets geloviger zijn dan de generatie daarvoor.

Wat speelt er?

Misschien is het goed om even een ruwe schets te geven van de context waarin een en ander plaatsvindt. Ik heb vele jaren mogen werken met jongeren uit de volle breedte van kerkelijk Nederland. Jaren geleden was onder hen het kerkelijk besef vele malen groter dan nu. Bij een eerste ontmoeting bevroegen zij elkaar direct op hun kerkelijke achtergrond om bij wijze van spreken het gesprek over bijvoorbeeld volwassendoop en kinderdoop vast in te plannen. Er was nieuwsgierigheid naar standpunten en uitgangspunten. Natuurlijk, er kon over kerkmuren heen gekeken worden, maar ze werden soms ook ervaren als barrières. Als bijvoorbeeld een gerefor meerd-vrijgemaakte jongen een relatie kreeg met een evangelisch meisje, klopten ze al in de eerste week van die relatie bij mij aan met de vraag hoe het nu moest met de kerk. Het kerkelijk besef is tegenwoordig veel minder. Als je nu iemand vraagt naar zijn of haar kerkelijke achtergrond, zijn de antwoorden soms vaag. ‘KPN ofzo?’ Dat geldt overigens niet voor iedereen.

Online

Daarnaast is de kerk in veel gevallen slechts een (klein) onderdeel van wat zich in de volle breedte van het leven afspeelt. Er komt in deze tijd zo veel op jongeren af in de grote thema’s die momenteel spelen – klimaat, oorlogen, politieke onmacht, enz. – en in alles wat via hun beeldschermen aan ze opgedrongen wordt. Dat leidt tot onzekerheid en zingevingsproblematiek. Als jongeren dan al levensvragen toelaten en zij behoefte hebben aan het zoeken naar antwoorden, ligt internet soms meer voor de hand dan de kerk.

Leven in een open wereld betekent ook contact hebben met leeftijdgenoten met allerlei verschillende achtergronden. Dat kan op allerlei manieren. Bijvoorbeeld ook tijdens studie en de studentenvereniging. Daar wordt de zoektocht aangegaan naar waar het echt om gaat in het leven en vallen kerkmuren vaak weg.

Niet vanzelfsprekend

Al met al is het niet meer vanzelfsprekend dat je belijdenis doet in de kerkelijke gemeente waar je opgegroeid bent of dat de belijdeniscatechisatie rond je achttiende jaar het logische sluitstuk is van jarenlange catechese in je eigen gemeente. In de meeste gevallen zien jongeren het doen van belijdenis niet meer als iets om hun doop te beamen of als startpunt om nu ook zelf verantwoordelijkheid te kunnen dragen in de gemeente waartoe zij behoren of om zich te verbinden aan hun (een) kerkelijke gemeente. Voor studerenden die op kamers wonen, kan extra meespelen dat hun thuiskerk wat op de achtergrond raakt en zij in hun studentenstad nieuw kerkelijk onderdak zoeken.

Zingeving

Dit lijkt misschien wat treurig, maar er zit ook een zeer positieve andere kant aan het verhaal. De ervaren onmacht in deze onzekere wereld leidt tot een oprechte zoektocht naar echtheid, puurheid, naar antwoorden op levensvragen, naar de relevantie van het geloof voor vandaag. Nee, ze zijn niet meer zo bezig met het innemen van standpunten, dogmatische uitgangspunten en kerkelijke structuren. Ze zijn op zoek naar zingeving, naar hoop in een barre wereld. En ze zijn op zoek naar ontmoeting en verbinding. Misschien helpen ter illustratie wat voorbeelden van vragen die ik van jongeren krijg als ik hen mag ontmoeten op een studentenvereniging. ‘We leven in een drukke, onrustige tijd waarin heel veel van ons verwacht wordt. Kunt u ons helpen hoe we daarmee om moeten gaan en hoe we tijd voor God kunnen vinden? En ook hoe we met elkaar om kunnen gaan, zodat we elkaar echt zien en van betekenis kunnen zijn voor elkaar?’ Een andere vraag, vanuit dezelfde context van een ingewikkelde veeleisende wereld: ‘Hoe kunnen we Gods gedachten over het leven en over onszelf serieuzer nemen dan alles wat via onze beeldschermen aan ons opgedrongen wordt?’ En nog een laatste voorbeeld: ‘Wilt u het met ons hebben over reinheid (in de brede betekenis ervan), gezien de vele verleidingen tot onreinheid die op ons afkomen?’

Goed nieuws

Nee, veel jongeren doen geen openbare belijdenis omdat het nu eenmaal zo hoort op een bepaalde leeftijd. En ja, de leeftijd schuift wat op. Dat heeft te maken met de intense en integere zoektocht die veel jongeren aangaan. Ook naar een kerkelijke gemeente die bij hen past. We zijn de ‘oude vanzelfsprekendheden’ voorbij. Maar het goede nieuws is dat velen van de nieuwe generatie erkennen dat zij niet meer mee willen doen met de wedstrijd die deze wereld ervan gemaakt heeft, dat zij hun heil niet zoeken in waartoe de prestatiemaatschappij hen uitnodigt en toe veroordeelt. Die het dan ook niet langer bij zichzelf zoeken, maar die hun heil gevonden hebben bij Jezus Christus alleen. Die ontdekt hebben dat genade het sleutelwoord van hun leven mag zijn. Die Jezus willen volgen.

Om het met Bonhoeffer te zeggen: ‘Gezegend zijn zij die door echte genade in de wereld kunnen leven zonder daarin op te gaan. Als zij, in de navolging van Jezus Christus, het hemelse vaderland zo zeker verwachten, zijn zij werkelijk vrij om in deze wereld als balling te leven. Gezegend zijn zij voor wie navolging van Jezus Christus niets anders inhoudt dan leven uit de genade en voor wie de genade niets anders betekent dan navolging. Wie op deze manier christen is geworden, heeft ervaren dat het woord van genade zich over hem heeft ontfermd.’

Jezus is Heer!

Het doen van openbare belijdenis is dan geen state ment en het betekent ook niet dat je aangeeft dat je er bént, maar dat je de weg die voor je ligt met de Heere wilt bewandelen. Jezus zegt daarover: ‘Ieder dan die Mij belijden zal voor de mensen, die zal Ik ook belijden voor Mijn Vader, Die in de hemelen is’ (Matt. 10:32). Hoe geweldig is dát! Dan kunnen in de gemeente zonen en dochters profeteren, ouderen dromen dromen en jonge mannen visioenen zien. Dát is wat deze wereld nodig heeft. Want als dromen sterven, is het leven een vogel met gebroken vleugels.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen