‘Soms zijn mensen om half vijf al aanwezig, omdat ze er zo naar uitkijken’

Juist in een periode dat Erika – in het dagelijks leven werkzaam als psycholoog bij De Hoop - aan het zoeken was hoe ze meer van betekenis kon zijn in de kerk, werd ze gebeld. ‘Er ging iemand weg bij Het Goede Eten en mij werd gevraagd om de lege plaats in te vullen. Ik zag dit als antwoord op mijn gebed of God mijn weg wilde leiden. Het was iets waarvan ik dacht dat het wel bij mij zou passen. Ik was weleens met mijn zus mee geweest naar Rotterdam voor straatevangelisatie. Dat vond ik spannend, ingewikkeld en lastig. Ik ervoer een hoge drempel om op onbekenden af te stappen en vragen te stellen als: “Bent u gelovig?” Of: “Kent u God al?” Voor mij is het makkelijker om vanuit de verbinding over het geloof te praten. Bij Het Goede Eten komen vaste gasten. Met hen kun je een band opbouwen en vragen stellen over het geloof. Vroeger waren het vooral dak- en thuislozen die naar de maaltijden kwamen, nu zijn het veelal eenzame vijftigplussers. Het was voor ons mooi om te zien dat een bezoeker die eerst wat afwezig was tijdens het gebed en Bijbellezen, na een tijdje ook ging meelezen in de Bijbel. Je ziet dan gedrag langzaam veranderen.’

Hoe ziet zo’n samenzijn eruit?

‘Er komen rond de dertig bezoekers, wat goed te organiseren is door de vrijwilligers van de kerk. Er is een kookploeg, door een gemeentelid wordt wat lekkers gebakken voor bij de koffie en iemand regelt de boodschappen voor het nagerecht. We hebben ook altijd bloemen die we aan het einde van de maaltijd aan de mensen meegeven. Het Goede Eten is echt een activiteit vanuit de gemeente, waarbij heel veel leden zijn betrokken. Op zo’n middag beginnen we om kwart over vier en zetten we alles klaar. We vragen eerst om een zegen over het samenzijn. Soms zijn mensen om half vijf al aanwezig, omdat ze er zo naar uitkijken. We beginnen altijd met koffie of thee met zelfgebakken koek of cake. Om zes uur beginnen we de maaltijd met een stukje Bijbellezen en een korte overdenking en we bidden het Onze Vader. De maaltijd bestaat uit soep, een stamppot of pasta en een toetje.

Bij het hoofdgerecht draagt een van de bezoekers een gedicht over het geloof voor aan de groep en deelt de geprinte versie uit aan de gasten die dat willen. We eindigen om zeven uur, waarna we als organisatie de boel opruimen. Daarna danken we met elkaar en bidden we voor gasten als er bijzonderheden zijn.’

Wat zijn de mooie of juist moeilijke kanten van dit werk?

‘Het mooie is vooral de dankbaarheid van de mensen. We moeten bijna altijd de complimenten doorgeven aan de koks. Het gebeurt soms ook dat de mensen uit dankbaarheid iets terug willen doen. Zo had een keer een bezoeker die ijsboer is, een bak ijs meegenomen als toetje. Daarnaast is het mooi dat we met mensen een stukje mogen meelopen op hun levensweg. Als er iets gebeurd is, mogen we voor ze bidden. Zo word je geconfronteerd met de moeilijke dingen van het leven. Bijvoorbeeld met de vraag: “Waarom is het lijden? Waar is God nu?” Het is dan geen theoretische vraag, maar iemand vraagt dat echt vanuit zijn pijn. Het is dan een troost om deze vragen terug te lezen in de Bijbel, zoals in de Psalmen waar ook aan God gevraagd wordt waar Hij is. Zulke vragen mogen er zijn. Je hebt echt een ontmoeting met de mens. Het is fijn dat je een luisterend oor kan bieden. Het regelen van de maaltijd kost best wat tijd, maar de mooie kanten overheersen.’

Welke ervaring of belevenis blijft je bij?

‘Aan het begin van dit jaar maakte ik zelf iets moeilijks mee. Ik ben met zeventien weken bevallen van een te vroeg geboren kindje. Dat weekend was er ook Het Goede Eten. Er werd voor mij gebeden. De gasten hebben met elkaar een kaartje gestuurd, dat was lief. Toen ik er weer was, sprak ik een vrouw die hetzelfde had meegemaakt. Daar had ze nooit over gesproken en met mij mocht ze daar over spreken. Dat is wel heel bijzonder. Door een nare gebeurtenis te delen kan ik ook iemand helpen. Ook mocht ik ervan getuigen dat God Zelf voor mij als een Vader heeft gezorgd. Ondanks dat het een pittige periode was, heeft Hij mij gedragen.’

Heb je nog adviezen voor de Wekkerlezers?

‘In het algemeen is het belangrijk om je als gemeente af te vagen: hoe kan ik een lichtend licht zijn naar de omgeving? Je kunt met allerlei verenigingen in een fijn kerkgebouw er voor elkaar zijn, maar wat kunnen wij uitdragen naar mensen buiten de kerk?

En persoonlijk: Als je iets wilt doen in de gemeente, mag je dat bij God brengen in het gebed. God kent je kwaliteiten en Hij weet ieders persoonlijkheid. Toen ik belijdenis had gedaan, werd er gevraagd: “Hoe ga jij de gemeente dienen?” Ik wist het niet, maar ik zat wel met die vraag. Wat paste bij mij? Ik ging ervoor bidden. God heeft dit op mijn pad gebracht. Achteraf gezien lag het antwoord al klaar. Het Goede Eten bestond al. Het is mooi om op deze manier uiting te geven aan je roeping. Ik hoop dat mijn verhaal voor velen tot zegen mag zijn.’

Dienen in de kerk

In deze serie vertellen CGK-leden over de manier waarop zij een steentje bijdragen in hun gemeente. Wat maakt hun taak zo mooi, en wat drijft hen?

Vandaag deel 29: Erika Kleijwegt-Korevaar organiseert maaltijden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen