Kostbaar leven

Verantwoordelijkheid

De overheid nam drastische maatre ge len om de verspreiding van het coronavirus in te dammen. Langzamerhand maakte de Hollandse nuchterheid plaats voor voorzichtigheid. Beelden vanuit Italië deden de bezorgdheid stijgen. Het coronavirus geeft toch wat anders dan een griepje. Bovendien gaat het niet alleen om de ernst van de ziekte maar ook om de aantallen zieken die verpleging en intensieve zorg nodig hebben. De ziekenhuizen in Italië kunnen het niet aan. Er moet gekozen worden aan wie er goede zorg gegeven kan worden. Verschrikkelijke taferelen levert dat op. Op sommige plaatsen is het niet mogelijk om afscheid te nemen van geliefden, sterven mensen in eenzaamheid, en worden lichamen begraven of gecremeerd zonder afscheid of ceremonie.

Het is belangrijk dat we ons houden aan de maatregelen die de overheid afkondigt. Stoere en nuchtere praat is niet te verdedigen. Ook als kerken volgen we op wat de overheid voorschrijft. Niet naar de letter, bij voor beeld de voorlopige maatregel van maximaal honderd die mogen samenkomen, maar naar de geest: maximale bezorgdheid over de gezond heid van onze naasten. Kerken die met allerlei geestelijke overwegingen komen, namelijk dat de Heere de bijeenkomsten toch wil zegenen, of dat kerkdiensten onopgeefbaar zijn, of dat het avondmaal juist een medicijn voor het eeuwige leven is (dat klonk vanuit een oosters-orthodoxe kerk), zijn nu niet ter zake. De overheid heeft goede reden om ook kerken op te roepen uiterst zorgvuldig te zijn. De kerk moet goed burgerschap tonen en goede maatschappelijke verantwoordelijkheid nemen. Kerken moeten erover nadenken hoe het overkomt op de buurt als mensen op zondag zich richting een kerkgebouw begeven, terwijl zo nadrukkelijk opgeroepen wordt dat we onze gezamenlijke verantwoordelijkheid moeten nemen.

Dat het ondertussen ook zorgelijk is voor het gemeentelijke leven, zeker als deze periode langer gaat duren, is waar en zal een plaats innemen in onze gebeden. Maar de geloofsgemeenschap hangt nog steeds aan de zorg van de Herder, niet aan kerkdiensten, hoe belangrijk die ook zijn.

Bij het volgen van deze maatregelen is niet de zorg voor onze eigen gezondheid leidend (als we niet bij een risicogroep horen), maar voor die van onze naaste. Als dit artikel verschijnt hopen we inmiddels goede berichten te ontvangen over het gewenste resultaat van de maatregelen. Ook daar bidden we om.

Opoffering

Doordat we de maatregelen van de overheid volgen, nemen we ook onszelf in bescherming. Ook dat is belangrijk. We mogen onszelf niet moedwillig in gevaar begeven. We gaan zorgvuldig om met het leven dat onze God ons gegeven heeft.

Toch is hiermee niet alles gezegd. Christenen hebben namelijk een bijzon- dere geschiedenis met epidemie ën. In de tijd van de vroege kerk maakten christenen indruk, omdat ze zichzelf opofferden om anderen te helpen. Daar ging een krachtig getuigenis van uit. Zij gaven het geloof in Christus niet alleen woorden, maar ook handen en voeten, met gevaar voor eigen leven. Velen ontvluchtten de haard van besmetting, maar christenen bleven om voor zieken te zorgen. Zij namen hun eigen leven niet in bescherming. Waarom niet? Omdat ze geloofden dat dit leven maar kort was en zij mochten delen in het eeuwige leven. Tot geloof komen betekende sterven aan het oude en opstaan in een nieuw leven. Het oude leven laat je achter, je ontvangt het eeuwige leven. De doop is daar teken en zegel van. Waarom zou je dan vrezen? Ik weet wel dat ik dit gemakkelijk kan opschrijven, want wat doe je als je een gezin hebt? Maar toch, men leefde dichter bij de eindigheid van dit leven dan we nu vaak doen, en men wist dat de omstandigheden van je konden vragen jezelf uit naastenliefde in gevaar te begeven.

In Paulus’ leven vinden we daar ook een voorbeeld van. Hij reisde naar Jeruzalem. Steeds duidelijker kwam daarbij het gevaar op hem af. Hij wist dat hij daar gevangen genomen zou worden. Daarom neemt hij definitief afscheid van de ouderlingen in Efeze. Hij zegt tegen hen: ‘Maar ik maak mij nergens zorgen over, en ook acht ik mijn leven niet kostbaar voor mijzelf, opdat ik mijn loop met blijdschap mag volbrengen.’ (Hand. 20: 24). Als broeders hem dringend verzoeken niet verder te reizen, nota bene naar aanleiding van een waarschuwende profetie, is Paulus onverbiddelijk (Hand. 21: 12). Hij is bereid, omwille van de voortgang van het Evangelie, zijn leven te geven. Het leven is kostbaar, maar Paulus hield zijn leven niet kostbaar voor zichzelf, maar stelde het in dienst van het Evangelie.

Bij Zwingli was dat niet anders. Toen de zwarte dood in zijn tijd rondwaarde en een derde van de bevolking doodde, bleef Zwingli de zieken bezoeken. Hij werd zelf ernstig ziek en vond bijna de dood, maar herstelde toch, anders dan zijn broer Andreas die wel aan de pest overleed. Het was geen optie om als dienaar van het Evangelie afstand te houden uit zelfbescherming, hoe veel gevaar dat ook met zich meebrengt. Ook Zwingli hield zijn leven niet kostbaar voor zichzelf.

Christenen wisten wat hen te doen stond ten tijde van epidemieën. Ze stonden niet klaar met uitleg en verklaringen om de crisis te duiden. Maar zij staken de handen uit de mouwen om te helpen, ook als het gevaarlijk was. Daar is altijd een sterk getuigenis van uitgegaan. Je zag het aan christenen dat ze ‘hun loop wilden volbrengen’ naar de wil van God en leefden in verwachting van het eeuwige leven.

Dienstbaar

Als christenen moeten we beseffen dat op elk moment de Heere van ons kan vragen de hoogste prijs te betalen voor Zijn Naam en voor onze naaste. We staan hierbij wel voor lastige vragen. Je kunt ook roekeloos en onterecht onvoorzichtig zijn. Er zijn Italiaanse priesters overleden die besmet zijn geraakt bij ziekenzorg en lijkbezorging. Zijn zij onvoorzichtig geweest, of was het hun roeping om de mensen bij te staan en hebben zij daarvoor hun leven gegeven? Sommigen, gelovig of nietgelovig, moeten zichzelf wel in gevaar begeven. Artsen en verpleegkundigen staan in de frontlinie en lopen het gevaar besmet te worden.

Dit betekent niet dat we onvoorzichtig moeten worden en voorschriften negeren. We beschermen er niet alleen onszelf mee, maar willen ook geen besmettingsgevaar voor anderen zijn. Misschien hoeven we, op dit moment, niet in de voetsporen te gaan van de christenen die hun leven waagden voor de verzorging van de naaste.

Ondertussen staan we als christenen wel voor een vraag: hoe kostbaar is ons leven? In hoeverre zijn we eraan gehecht en houden we eraan vast als een kostbaar eigendom. In deze tijd komt de broosheid en kwetsbaarheid van ons leven en van ons mensen op ons af. Onze gezondheid is kwetsbaar, ook onze welvaart. Waar rust ons vertrouwen op? Leven we in de zekerheid dat we door het geloof in Jezus Christus het eeuwige leven hebben?

Als we met Paulus leren ons leven niet kostbaar te houden voor onszelf, hoeven we niet bang te zijn een offer te brengen als de maatregelen tegen het coronavirus dat van ons vragen. We leven niet voor onszelf. We zijn van de Heere. We doen er goed aan als christenen juist in de deze tijd, met alle voorzichtigheid van dien, onze handen uit de mouwen te steken en mensen in eenzaamheid en nood te helpen.

Laten we ons leven op waarde schatten, in het licht van het Evangelie. Dan kunnen we de zorgen en moeiten die deze crisis nog gaan opstapelen voor ons, in vertrouwen aan.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen