‘Simon antwoordde: “Meester, de hele nacht hebben we ons ingespannen en niets gevangen. Maar als U het zegt, zal ik de netten uitwerpen”’

Waarom begroef Albert Schweitzer, wetenschapper, arts en musicus van formaat, zich in de wouden van Afrika? Dat is een kwestie van roeping, iets voor bijzondere mensen, zeggen we dan al gauw. In de Bijbel gaat het ook over mensen met een roeping. Maar het zijn vaak heel gewone mensen; zo ook Petrus. Het is trouwens wel vreemd: een beroepsvisser, die van een leek te horen krijgt waar hij zijn net moet uitgooien, nota bene tegen de ervaringen van hemzelf als vakman in. Maar Petrus geeft zich opmerkelijk snel gewonnen: ‘Als U het zegt.’ Dat Jezus het is die spreekt, is voor hem doorslaggevend. Petrus had Jezus al aan het werk gezien bij de genezing van zijn schoonmoeder. Hij had Hem toen herkend als Bevrijder, ook met macht over ziekte en dood.

Ook wij zullen moeten luisteren naar Jezus’ woord. In Zijn spreken horen wij de stem van God. Je kunt er niet zomaar aan voorbij gaan. Terwijl niet alleen het ongewone, maar ook de onmogelijkheid van de opdracht vaak wel degelijk wordt gezien. Misschien spreekt dat nog meer als we bedenken dat het Jezus op weg naar het kruis was, die Petrus riep tot Zijn dienst.

De inmiddels Gekruisigde is het die het woord tot ons richt. Hij sprak Zijn leerlingen aan: ‘Maar wie groot wil worden onder u, zal uw dienaar zijn; en wie onder u de eerste wil zijn, zal aller slaaf zijn. Want ook de Zoon des mensen is niet gekomen om Zich te laten dienen, maar om te dienen en Zijn leven te geven als losprijs voor velen.’ En het gaat in de opdracht net als toen om het vangen van mensen. Hij gaf Zichzelf voor ons. Onze roeping is: dienen.

De onmogelijkheden om aan de roeping te kunnen gehoorzamen lagen en liggen breed voor handen. Denk aan de positie die de kerk en wij met die kerk innemen: wat moest Petrus destijds met die jonge kerk in een gevestigde wereld? Wat moeten wij met die oude kerk in een moderne wereld? Een krakende wagen te midden van sportcoupés. Heel ons verstand zegt: zo kan het niet. Maar Christus zegt:

IK roep je ertoe. En dat is doorslaggevend. IK maak u tot vissers van mensen.

Maar even wezenlijk is wat daarmee verbonden is: juist wie zijn kleinheid beseft, verwacht van Jezus’ grootheid veel. Tekenend voor Petrus is dat hij de apostel van de hoop werd. ‘Wij verwachten, naar Christus’ belofte ... het onmogelijke.

Geroepen zijn betekent intussen wel: het leven gaat op zijn kop. Het verhaal eindigt met twee schepen op het strand, achtergelaten waar ze feitelijk niet horen. Een triest plaatje schijnbaar. Kort gezegd: wie aan het roepen van Christus gehoor geeft, raakt eigenlijk alles kwijt; maar krijgt óók terug, al weten we niet wat en wanneer. In dat laatste zit voor ons veel reden om te aarzelen. Maar het omgekeerde geldt ook: wie niet bereid is alles achter te laten, mag alles houden, op Jezus na.

Er is ten slotte één overweging nog. Mensen vangen; dáár gaat het om: levend vangen staat er eigenlijk, of: vangen tot het leven. Wie van Jezus leeft, wil ook laten leven.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen